Dulaglutide chroni nerki przed toksycznym działaniem tacrolimusu

Czy znasz mechanizmy nefrotoksyczności tacrolimusu?

Tacrolimus (Tac), powszechnie stosowany inhibitor kalcyneuryny w terapii immunosupresyjnej po przeszczepach narządów, charakteryzuje się istotnym działaniem niepożądanym w postaci nefrotoksyczności, która stanowi główne ograniczenie jego długoterminowego stosowania. Mechanizmy leżące u podstaw tego działania pozostają nie w pełni wyjaśnione, choć najczęściej wskazuje się na zaburzenie równowagi redoks oraz indukcję reakcji zapalnych. Najnowsze badania sugerują, że dulaglutide (Dula), agonista receptora peptydu glukagonopodobnego 1 (GLP-1R), może wykazywać działanie nefroprotekcyjne przeciwko uszkodzeniom nerek wywołanym przez tacrolimus poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB.

Białko HMGB-1 (high mobility group box 1) to niehistonowe białko związane z chromatyną, które odgrywa kluczową rolę w regulacji aktywności transkrypcyjnej DNA. HMGB-1 jest powszechnie ekspresjonowane w niemal wszystkich typach komórek, w tym komórkach nerkowych. Nadekspresja HMGB-1 była wcześniej związana z patologiami szeregu chorób, w tym niedotlenieniem, osteoartrozą, uszkodzeniem mózgu w wyniku niedokrwienia/reperfuzji oraz urazowym uszkodzeniem mózgu. Białko to pełni fundamentalną rolę w patogenezie wielu chorób nerek, w tym zapalenia nerek, nefropatii cukrzycowej, toczniowego zapalenia nerek oraz ostrego i przewlekłego uszkodzenia nerek. HMGB-1 indukuje stan zapalny poprzez nieprawidłową stymulację szlaku TLR4/MyD88/NF-κB.

MikroRNA-22 (miR-22) jest 22-nukleotydowym niekodującym mikroRNA, które odgrywa rolę w patofizjologii ostrego uszkodzenia nerek wywołanego sepsą. Coraz więcej dowodów wskazuje na zaangażowanie miR-22 w szereg procesów fizjologicznych, obejmujących metabolizm komórkowy, modyfikacje epigenetyczne oraz rozwój embrionalny. Wcześniejsze badania in vitro wykazały, że miR-22 może regulować funkcję HMGB-1 w komórkach mięśni gładkich naczyń, siatkówczaku i mięsaku kościopochodnym, hamując proliferację i migrację komórek.

Dulaglutide należy do agonistów receptora GLP-1, zatwierdzonych do leczenia cukrzycy typu 2. Ponieważ receptor GLP-1 jest powszechnie ekspresjonowany w nerkach, agoniści GLP-1R poprawiają wyniki nerkowe u osób z chorobą nerek w przebiegu cukrzycy. Dula wykazała działanie nefroprotekcyjne zarówno w badaniach klinicznych, jak i przedklinicznych. W badaniach klinicznych stosowanie dulaglutide wiąże się z poprawą wyników nerkowych, w tym wolniejszym spadkiem szacowanego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) i zmniejszoną częstością występowania schyłkowej niewydolności nerek. Badania przedkliniczne wyjaśniają te korzyści, pokazując, że Dula łagodzi uszkodzenia nerek poprzez modulację odpowiedzi zapalnych, zmniejszenie stresu oksydacyjnego i ograniczenie włóknienia.

Jak dulaglutide chroni nerki przed uszkodzeniami?

W przeprowadzonym badaniu na szczurach rasy Wistar, podawanie tacrolimusu przez 14 dni spowodowało znaczące pogorszenie funkcji nerek, co potwierdzono 2,19-krotnym wzrostem stężenia mocznika (BUN) i 7,83-krotnym wzrostem kreatyniny (Scr) w surowicy. Badania histopatologiczne wykazały ogniskowe zmiany zwyrodnieniowe w kanalikach nerkowych wraz z łagodnym rozszerzeniem kanalików i naciekiem komórek zapalnych. Tacrolimus wywołał również stan zapalny, co potwierdzono podwyższonymi poziomami NF-κB p65 (2,40-krotnie), TNF-α (3,04-krotnie) i IL-1β (1,91-krotnie) w tkance nerkowej w porównaniu z grupą kontrolną.

Tacrolimus wywołał również zaburzenie równowagi redoks, co potwierdzono znaczącym wzrostem poziomów NOX-1 (2,90-krotnie) i MDA (3,83-krotnie) przy jednoczesnym obniżeniu zawartości GSH o 54,36% w porównaniu ze szczurami kontrolnymi. Istotnym odkryciem było, że tacrolimus zmniejszył ekspresję miR-22 o 72,30%, co spowodowało zwiększenie ekspresji mRNA HMGB-1 (5,67-krotnie) oraz jego docelowych białek TLR4 (3,50-krotnie) i MyD88 (3,56-krotnie).

Podawanie dulaglutide w dawce 0,2 mg/kg/tydzień znacząco złagodziło zmiany wywołane przez tacrolimus. Dula zmniejszyła poziomy BUN i Scr odpowiednio o 38,30% i 66,66%, wskazując na poprawę funkcji nerek. Ponadto, leczenie dulaglutide istotnie obniżyło poziomy markerów zapalnych – NF-κB p65 (o 48,46%), TNF-α (o 48,99%) i IL-1β (o 61,77%) oraz wykazało działanie antyoksydacyjne poprzez zmniejszenie zawartości NOX-1 (o 53,55%) i MDA (o 54,63%) przy jednoczesnym zwiększeniu poziomu GSH (1,73-krotnie) w porównaniu ze szczurami otrzymującymi tacrolimus. Co szczególnie istotne, Dula zwiększyła ekspresję miR-22 2,76-krotnie, co było związane ze znaczącym obniżeniem ekspresji mRNA HMGB-1 (o 55,00%), oraz białek TLR4 (o 14,57%) i MyD88 (o 22,67%).

Badania histopatologiczne potwierdziły działanie nefroprotekcyjne dulaglutide. Przekroje z grup kontrolnej i otrzymującej samą Dulę wykazały prawie nienaruszone, dobrze zorganizowane cechy morfologiczne miąższu nerkowego. W przeciwieństwie do tego, przekroje z grupy Tac ujawniły ogniskowe zmiany zwyrodnieniowe w kanalikach w segmentach strefy korowej i korowo-rdzeniowej, wraz z łagodnym rozszerzeniem kanalików i łagodnym naciekiem zapalnym komórek jednojądrzastych w śródmiąższu. Natomiast przekroje szczurów leczonych Dulą wykazały znaczący potencjał nefroprotekcyjny, o czym świadczył nienaruszony nabłonek segmentów nefronu z zachowaną integralnością, minimalne sporadyczne zmiany zwyrodnieniowe bez nieprawidłowych rozszerzeń kanalików lub nacieków zapalnych.

Wyniki te sugerują, że dulaglutide może łagodzić nefrotoksyczność wywołaną tacrolimusem poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB. Zaobserwowano, że Dula zwiększa ekspresję miR-22, co prowadzi do zahamowania ekspresji HMGB-1 i jego docelowych białek szlaku TLR4/MyD88/NF-κB, zmniejszając w ten sposób stan zapalny i stres oksydacyjny w nerkach.

Jakie implikacje mają te badania dla praktyki klinicznej?

Wcześniejsze badania podkreśliły, że zaburzenie równowagi redoks i stres oksydacyjny są głównymi sprawcami nefrotoksyczności wywołanej przez tacrolimus i zapalenia nerek. Stres oksydacyjny jest silnie związany z podwyższonymi poziomami cytokin zapalnych z powodu nadmiernej aktywacji układu odporności wrodzonej, co prowadzi do uszkodzenia tkanki nerkowej. Należy zauważyć, że aktywacja szlaku sygnałowego TLR4 może zwiększyć ekspresję NOX-1, który stymuluje uwalnianie reaktywnych form tlenu, a następnie peroksydację lipidów i wyczerpanie enzymów obronnych antyoksydacyjnych, powodując uszkodzenie nerek.

Przedstawione badanie ma jednak pewne ograniczenia, w tym brak eksperymentów z wyciszaniem lub knockoutem miR-22/HMGB-1, które mogłyby dostarczyć bardziej definitywnych informacji na temat ich funkcjonalnych ról. Niemniej jednak, wyniki te stanowią pierwszą in vivo demonstrację potencjału nefroprotekcyjnego dulaglutide w łagodzeniu nefrotoksyczności wywołanej tacrolimusem.

Odkrycia te mają istotne znaczenie kliniczne, ponieważ nefrotoksyczność jest głównym ograniczeniem długoterminowego stosowania tacrolimusu u biorców przeszczepów narządów. Zastosowanie dulaglutide jako strategii terapeutycznej mogłoby potencjalnie zwiększyć bezpieczeństwo leczenia immunosupresyjnego, chroniąc funkcję nerek. Konieczne są jednak dalsze badania przedkliniczne i kliniczne w celu oceny potencjalnych korzyści ze stosowania dulaglutide w zapobieganiu uszkodzeniom nerek wywołanym przez tacrolimus u biorców przeszczepów narządów.

Podsumowując, dulaglutide wykazuje obiecujące działanie nefroprotekcyjne przeciwko uszkodzeniom nerek wywołanym przez tacrolimus poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB. Wyniki te stanowią podstawę do opracowania nowego podejścia terapeutycznego w łagodzeniu nefrotoksyczności związanej z tacrolimusem, co jest istotnym ograniczeniem jego klinicznego zastosowania u biorców przeszczepów narządów.

Tacrolimus (Tac), powszechnie stosowany inhibitor kalcyneuryny w terapii immunosupresyjnej po przeszczepach narządów, charakteryzuje się istotnym działaniem niepożądanym w postaci nefrotoksyczności, która stanowi główne ograniczenie jego długoterminowego stosowania. Mechanizmy leżące u podstaw tego działania pozostają nie w pełni wyjaśnione, choć najczęściej wskazuje się na zaburzenie równowagi redoks oraz indukcję reakcji zapalnych. Najnowsze badania sugerują, że dulaglutide (Dula), agonista receptora peptydu glukagonopodobnego 1 (GLP-1R), może wykazywać działanie nefroprotekcyjne przeciwko uszkodzeniom nerek wywołanym przez tacrolimus poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB.

Białko HMGB-1 (high mobility group box 1) to niehistonowe białko związane z chromatyną, które odgrywa kluczową rolę w regulacji aktywności transkrypcyjnej DNA. HMGB-1 jest powszechnie ekspresjonowane w niemal wszystkich typach komórek, w tym komórkach nerkowych. Nadekspresja HMGB-1 była wcześniej związana z patologiami szeregu chorób, w tym niedotlenieniem, osteoartrozą, uszkodzeniem mózgu w wyniku niedokrwienia/reperfuzji oraz urazowym uszkodzeniem mózgu. Białko to pełni fundamentalną rolę w patogenezie wielu chorób nerek, w tym zapalenia nerek, nefropatii cukrzycowej, toczniowego zapalenia nerek oraz ostrego i przewlekłego uszkodzenia nerek. HMGB-1 indukuje stan zapalny poprzez nieprawidłową stymulację szlaku TLR4/MyD88/NF-κB.

MikroRNA-22 (miR-22) jest 22-nukleotydowym niekodującym mikroRNA, które odgrywa rolę w patofizjologii ostrego uszkodzenia nerek wywołanego sepsą. Coraz więcej dowodów wskazuje na zaangażowanie miR-22 w szereg procesów fizjologicznych, obejmujących metabolizm komórkowy, modyfikacje epigenetyczne oraz rozwój embrionalny. Wcześniejsze badania in vitro wykazały, że miR-22 może regulować funkcję HMGB-1 w komórkach mięśni gładkich naczyń, siatkówczaku i mięsaku kościopochodnym, hamując proliferację i migrację komórek.

Dulaglutide należy do agonistów receptora GLP-1, zatwierdzonych do leczenia cukrzycy typu 2. Ponieważ receptor GLP-1 jest powszechnie ekspresjonowany w nerkach, agoniści GLP-1R poprawiają wyniki nerkowe u osób z chorobą nerek w przebiegu cukrzycy. Dula wykazała działanie nefroprotekcyjne zarówno w badaniach klinicznych, jak i przedklinicznych. W badaniach klinicznych stosowanie dulaglutide wiąże się z poprawą wyników nerkowych, w tym wolniejszym spadkiem szacowanego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) i zmniejszoną częstością występowania schyłkowej niewydolności nerek. Badania przedkliniczne wyjaśniają te korzyści, pokazując, że Dula łagodzi uszkodzenia nerek poprzez modulację odpowiedzi zapalnych, zmniejszenie stresu oksydacyjnego i ograniczenie włóknienia.

W przeprowadzonym badaniu na szczurach rasy Wistar, podawanie tacrolimusu przez 14 dni spowodowało znaczące pogorszenie funkcji nerek, co potwierdzono 2,19-krotnym wzrostem stężenia mocznika (BUN) i 7,83-krotnym wzrostem kreatyniny (Scr) w surowicy. Badania histopatologiczne wykazały ogniskowe zmiany zwyrodnieniowe w kanalikach nerkowych wraz z łagodnym rozszerzeniem kanalików i naciekiem komórek zapalnych. Tacrolimus wywołał również stan zapalny, co potwierdzono podwyższonymi poziomami NF-κB p65 (2,40-krotnie), TNF-α (3,04-krotnie) i IL-1β (1,91-krotnie) w tkance nerkowej w porównaniu z grupą kontrolną.

Tacrolimus wywołał również zaburzenie równowagi redoks, co potwierdzono znaczącym wzrostem poziomów NOX-1 (2,90-krotnie) i MDA (3,83-krotnie) przy jednoczesnym obniżeniu zawartości GSH o 54,36% w porównaniu ze szczurami kontrolnymi. Istotnym odkryciem było, że tacrolimus zmniejszył ekspresję miR-22 o 72,30%, co spowodowało zwiększenie ekspresji mRNA HMGB-1 (5,67-krotnie) oraz jego docelowych białek TLR4 (3,50-krotnie) i MyD88 (3,56-krotnie).

Podawanie dulaglutide w dawce 0,2 mg/kg/tydzień znacząco złagodziło zmiany wywołane przez tacrolimus. Dula zmniejszyła poziomy BUN i Scr odpowiednio o 38,30% i 66,66%, wskazując na poprawę funkcji nerek. Ponadto, leczenie dulaglutide istotnie obniżyło poziomy markerów zapalnych – NF-κB p65 (o 48,46%), TNF-α (o 48,99%) i IL-1β (o 61,77%) oraz wykazało działanie antyoksydacyjne poprzez zmniejszenie zawartości NOX-1 (o 53,55%) i MDA (o 54,63%) przy jednoczesnym zwiększeniu poziomu GSH (1,73-krotnie) w porównaniu ze szczurami otrzymującymi tacrolimus. Co szczególnie istotne, Dula zwiększyła ekspresję miR-22 2,76-krotnie, co było związane ze znaczącym obniżeniem ekspresji mRNA HMGB-1 (o 55,00%), oraz białek TLR4 (o 14,57%) i MyD88 (o 22,67%).

Badania histopatologiczne potwierdziły działanie nefroprotekcyjne dulaglutide. Przekroje z grup kontrolnej i otrzymującej samą Dulę wykazały prawie nienaruszone, dobrze zorganizowane cechy morfologiczne miąższu nerkowego. W przeciwieństwie do tego, przekroje z grupy Tac ujawniły ogniskowe zmiany zwyrodnieniowe w kanalikach w segmentach strefy korowej i korowo-rdzeniowej, wraz z łagodnym rozszerzeniem kanalików i łagodnym naciekiem zapalnym komórek jednojądrzastych w śródmiąższu. Natomiast przekroje szczurów leczonych Dulą wykazały znaczący potencjał nefroprotekcyjny, o czym świadczył nienaruszony nabłonek segmentów nefronu z zachowaną integralnością, minimalne sporadyczne zmiany zwyrodnieniowe bez nieprawidłowych rozszerzeń kanalików lub nacieków zapalnych.

Wyniki te sugerują, że dulaglutide może łagodzić nefrotoksyczność wywołaną tacrolimusem poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB. Zaobserwowano, że Dula zwiększa ekspresję miR-22, co prowadzi do zahamowania ekspresji HMGB-1 i jego docelowych białek szlaku TLR4/MyD88/NF-κB, zmniejszając w ten sposób stan zapalny i stres oksydacyjny w nerkach.

Tacrolimus (Tac), powszechnie stosowany inhibitor kalcyneuryny w terapii immunosupresyjnej po przeszczepach narządów, charakteryzuje się istotnym działaniem niepożądanym w postaci nefrotoksyczności, która stanowi główne ograniczenie jego długoterminowego stosowania. Mechanizmy leżące u podstaw tego działania pozostają nie w pełni wyjaśnione, choć najczęściej wskazuje się na zaburzenie równowagi redoks oraz indukcję reakcji zapalnych. Najnowsze badania sugerują, że dulaglutide (Dula), agonista receptora peptydu glukagonopodobnego 1 (GLP-1R), może wykazywać działanie nefroprotekcyjne przeciwko uszkodzeniom nerek wywołanym przez tacrolimus poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB.

Białko HMGB-1 (high mobility group box 1) to niehistonowe białko związane z chromatyną, które odgrywa kluczową rolę w regulacji aktywności transkrypcyjnej DNA. HMGB-1 jest powszechnie ekspresjonowane w niemal wszystkich typach komórek, w tym komórkach nerkowych. Nadekspresja HMGB-1 była wcześniej związana z patologiami szeregu chorób, w tym niedotlenieniem, osteoartrozą, uszkodzeniem mózgu w wyniku niedokrwienia/reperfuzji oraz urazowym uszkodzeniem mózgu. Białko to pełni fundamentalną rolę w patogenezie wielu chorób nerek, w tym zapalenia nerek, nefropatii cukrzycowej, toczniowego zapalenia nerek oraz ostrego i przewlekłego uszkodzenia nerek. HMGB-1 indukuje stan zapalny poprzez nieprawidłową stymulację szlaku TLR4/MyD88/NF-κB.

MikroRNA-22 (miR-22) jest 22-nukleotydowym niekodującym mikroRNA, które odgrywa rolę w patofizjologii ostrego uszkodzenia nerek wywołanego sepsą. Coraz więcej dowodów wskazuje na zaangażowanie miR-22 w szereg procesów fizjologicznych, obejmujących metabolizm komórkowy, modyfikacje epigenetyczne oraz rozwój embrionalny. Wcześniejsze badania in vitro wykazały, że miR-22 może regulować funkcję HMGB-1 w komórkach mięśni gładkich naczyń, siatkówczaku i mięsaku kościopochodnym, hamując proliferację i migrację komórek.

Dulaglutide należy do agonistów receptora GLP-1, zatwierdzonych do leczenia cukrzycy typu 2. Ponieważ receptor GLP-1 jest powszechnie ekspresjonowany w nerkach, agoniści GLP-1R poprawiają wyniki nerkowe u osób z chorobą nerek w przebiegu cukrzycy. Dula wykazała działanie nefroprotekcyjne zarówno w badaniach klinicznych, jak i przedklinicznych. W badaniach klinicznych stosowanie dulaglutide wiąże się z poprawą wyników nerkowych, w tym wolniejszym spadkiem szacowanego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) i zmniejszoną częstością występowania schyłkowej niewydolności nerek. Badania przedkliniczne wyjaśniają te korzyści, pokazując, że Dula łagodzi uszkodzenia nerek poprzez modulację odpowiedzi zapalnych, zmniejszenie stresu oksydacyjnego i ograniczenie włóknienia.

W przeprowadzonym badaniu na szczurach rasy Wistar, podawanie tacrolimusu przez 14 dni spowodowało znaczące pogorszenie funkcji nerek, co potwierdzono 2,19-krotnym wzrostem stężenia mocznika (BUN) i 7,83-krotnym wzrostem kreatyniny (Scr) w surowicy. Badania histopatologiczne wykazały ogniskowe zmiany zwyrodnieniowe w kanalikach nerkowych wraz z łagodnym rozszerzeniem kanalików i naciekiem komórek zapalnych. Tacrolimus wywołał również stan zapalny, co potwierdzono podwyższonymi poziomami NF-κB p65 (2,40-krotnie), TNF-α (3,04-krotnie) i IL-1β (1,91-krotnie) w tkance nerkowej w porównaniu z grupą kontrolną.

Tacrolimus wywołał również zaburzenie równowagi redoks, co potwierdzono znaczącym wzrostem poziomów NOX-1 (2,90-krotnie) i MDA (3,83-krotnie) przy jednoczesnym obniżeniu zawartości GSH o 54,36% w porównaniu ze szczurami kontrolnymi. Istotnym odkryciem było, że tacrolimus zmniejszył ekspresję miR-22 o 72,30%, co spowodowało zwiększenie ekspresji mRNA HMGB-1 (5,67-krotnie) oraz jego docelowych białek TLR4 (3,50-krotnie) i MyD88 (3,56-krotnie).

Podawanie dulaglutide w dawce 0,2 mg/kg/tydzień znacząco złagodziło zmiany wywołane przez tacrolimus. Dula zmniejszyła poziomy BUN i Scr odpowiednio o 38,30% i 66,66%, wskazując na poprawę funkcji nerek. Ponadto, leczenie dulaglutide istotnie obniżyło poziomy markerów zapalnych – NF-κB p65 (o 48,46%), TNF-α (o 48,99%) i IL-1β (o 61,77%) oraz wykazało działanie antyoksydacyjne poprzez zmniejszenie zawartości NOX-1 (o 53,55%) i MDA (o 54,63%) przy jednoczesnym zwiększeniu poziomu GSH (1,73-krotnie) w porównaniu ze szczurami otrzymującymi tacrolimus. Co szczególnie istotne, Dula zwiększyła ekspresję miR-22 2,76-krotnie, co było związane ze znaczącym obniżeniem ekspresji mRNA HMGB-1 (o 55,00%), oraz białek TLR4 (o 14,57%) i MyD88 (o 22,67%).

Badania histopatologiczne potwierdziły działanie nefroprotekcyjne dulaglutide. Przekroje z grup kontrolnej i otrzymującej samą Dulę wykazały prawie nienaruszone, dobrze zorganizowane cechy morfologiczne miąższu nerkowego. W przeciwieństwie do tego, przekroje z grupy Tac ujawniły ogniskowe zmiany zwyrodnieniowe w kanalikach w segmentach strefy korowej i korowo-rdzeniowej, wraz z łagodnym rozszerzeniem kanalików i łagodnym naciekiem zapalnym komórek jednojądrzastych w śródmiąższu. Natomiast przekroje szczurów leczonych Dulą wykazały znaczący potencjał nefroprotekcyjny, o czym świadczył nienaruszony nabłonek segmentów nefronu z zachowaną integralnością, minimalne sporadyczne zmiany zwyrodnieniowe bez nieprawidłowych rozszerzeń kanalików lub nacieków zapalnych.

Wyniki te sugerują, że dulaglutide wykazuje obiecujące działanie nefroprotekcyjne przeciwko uszkodzeniom nerek wywołanym przez tacrolimus poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB. Wyniki te stanowią podstawę do opracowania nowego podejścia terapeutycznego w łagodzeniu nefrotoksyczności związanej z tacrolimusem, co jest istotnym ograniczeniem jego klinicznego zastosowania u biorców przeszczepów narządów.

Podsumowanie

Przeprowadzone badania wykazały, że dulaglutide (Dula) skutecznie chroni nerki przed toksycznym działaniem tacrolimusu (Tac) poprzez modulację szlaku miR-22/HMGB-1/TLR4/MyD88/NF-κB. W badaniach na szczurach podawanie tacrolimusu przez 14 dni spowodowało znaczące pogorszenie funkcji nerek, co potwierdzono wzrostem stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy oraz zmianami histopatologicznymi. Zastosowanie dulaglutide w dawce 0,2 mg/kg/tydzień znacząco złagodziło te zmiany, zmniejszając poziomy markerów zapalnych i stresu oksydacyjnego. Dula zwiększyła ekspresję miR-22, co prowadziło do zahamowania ekspresji HMGB-1 i jego docelowych białek, redukując stan zapalny i stres oksydacyjny w nerkach. Odkrycia te mają istotne znaczenie kliniczne, gdyż nefrotoksyczność jest głównym ograniczeniem długoterminowego stosowania tacrolimusu u biorców przeszczepów narządów. Zastosowanie dulaglutide jako strategii terapeutycznej mogłoby zwiększyć bezpieczeństwo leczenia immunosupresyjnego.